WaddenWandelen  

Woensdag 8 september 2021. Zonnig en warm, 25 graden. 18 km.

Terschelling: de noord-oostkant, Hoorn-Hoorn.

Het beloofd weer een mooie dag te worden en om 9.12 uur staan we weer bij bushalte “Zwembad”, waar lijn 1 richting Oosterend ons 5 minuten te laat oppikt om ons na zo’n 20 minuten terug te brengen naar halte Badweg. Al snel zijn we weer terug op de route en vervolgen onze weg in het Hoornsebos. Als het bos eindigt opent zich een wijds duinlandschap met overal plukken heide. Waarschijnlijk door de natte zomer zijn de tussenliggende ruimten veelal opgevuld met jonge groene aanwas. Volgend jaar is de heide weer in volle glorie te zien!

We zien ter hoogte van de Douwesplak een landrover staan omringd door, met wat eerst op schapen leek, grote jute zakken vol met cranberries. We lopen een klein stukje richting de Jeep en spreken met een jonge man die volop met de oogst bezig is. Het vertelt dat zijn bedrijf met 17 man aan het werk is verspreidt over het eiland. In dit gedeelte zijn ze met 3 man bezig. De oogst is dit jaar overweldigend. Hij laat ons zien hoe hij de bessen onder de planten vandaan haalt. Met een soort van schep die alleen de bessen meepakt, veegt hij door de struikjes, die geen noemenswaardige schade lijden. Na een paar halen is de schep vol en wordt een volgende zak razendsnel gevuld. Omdat er al zoveel volle zakken staan op dit tijdstip vragen we hoe laat hij wel niet begonnen is. Lachend zegt hij dat ze er vroeg bij waren vandaag, tropenrooster!

Later horen we dat een deel van de cranberries mogelijk niet geoogst kan worden vanwege opslagproblemen. Het zijn er teveel. Terwijl de jonge man zijn zware arbeid vervolgt gaan wij weer op stap. Verder gaat het over kronkelende paden naar het strandpaviljoen “Heartbreak Hotel”. We vinden nog net een schaduwrijk plekje, waar even later aan een ander tafeltje een ander koppel aanschuift. Het goede gesprek dat we hebben wordt abrupt verstoord als “Bolle Jan” met zijn gevolg het terras opkomt. We nemen onze lunch terwijl we luisteren naar de sterke verhalen aan het andere tafeltje.

Weer gaat de wandeling over het strand, de laatste keer helaas. We lopen langs een vreemd monument, een ingegraven hoek van een bunker met daarop de tekst: Het geheim van de Bosplaat. Je moet het maar weten, het gaat over een door Pieter Kuhn geschreven stripverhaal over Kapitein Rob. Zijn 6^e verhaal uit 1946 speelde zich af op de Terschellingse Bosplaat. Nadat we bij een opening over de duinen op een pad komen gaat er iets mis. Of we zitten verkeerd of de bestikkering staat onduidelijk aangegeven, maar uiteindelijk lopen we op de kaart richting het wad. Als we weer markeringen zien wordt het er niet duidelijker op. Het beloofde klaphek komt maar niet in beeld, wel een kudde grazende koeien met grote horens. Om toch de route op de kaart aan te houden moeten we op onze buik onder het schrikdraad rollen.

Als we het wad bereiken zien we dat we het Kooipad gemist hebben, jammer dan. Het is te warm (en te laat) om nog terug te gaan. Dus we gaan verder over de waddendijk richting Oosterend, dat we op ruime afstand passeren. Na een lange weg tussen opvallend groene weilanden, slaan we af naar Hoorn. Achteraf hadden we liever via Oosterend naar Hoorn gelopen langs de doorgaande weg. Dan was er vast meer te zien geweest.  

Met een rood hoofd en zwetend als een otter komen we aan op hetzelfde terras als gisteren. Zelfs de serveerster herkent ons nog en vraagt of we weer op tijd staan voor de bus. Nee, we hebben nu meer tijd, dus een tweede biertje kan er ook nog wel af. Om 15.45 uur komt de bus weer voorrijden en zijn we om kwart over 4 weer terug op de camping.

’s Avonds eten we in restaurant waar we gisteren ook gegeten hebben. Het eten smaakt weer voortreffelijk. Het is nog zwoel als we de tent bereiken. Even later gaat de Brandaris zijn werk weer doen als vuurtoren. Het is opvallend hoeveel sterren we kunnen zien, met zo nu en dan een lichtflits van een satelliet of knipperende lichten van een verkeersvliegtuig.