Veluwe Zwerfpad  

Etappe 15. Donderdag 14 april 2019. Lunteren - Wolfheze    26.2 km.

Weer: Veel bewolking, 10 graden.

We zijn neergestreken in een bungalowpark in Eerbeek. Vandaar rijden we met de auto naar het station van Brummen.  Daarna rijden we met de trein en 2 maal een overstap naar Lunteren. We beginnen de wandeling bij het NS-station door linksaf de Boslaan in te slaan. We hoeven niet ver te lopen om aan het eind van de weg het bos al te zien. Waar de behuizing ophoudt kunnen we kiezen uit verschillende bospaden. De Boslaan gaat als een onverharde weg rechtdoor. Wij nemen een afslag iets naar rechts en passeren een slagboom van het Lunterse Buurtbos. Het bos heeft een wat parkachtige allure, inclusief een klein dierenparkje met een vijver. Na de opheffing van de Marke van Lunteren in 1890 werd het toenmalige heidegebied verdeeld onder de diverse eigenaren. Door een initiatief van de Lunterse notaris van der Ham kon het grootste gedeelte van de heide door hem zelf worden aangekocht. We lopen langs het herstellingsoord “De Gelderse Roos”, een centrum voor Psychotherapie. 

Iets verder aan de rechterhand het gebouwencomplex de “Werelt”. Eens van de protestantse kerken, nu een congrescentrum met overnachtingsmogelijkheden. Langzaam stijgt het bospad richting de 33 meter hoge Galgenberg, zonder galg maar wel een uitkijktoren met de naam “De Koepel”. Notaris van de Ham heeft bij zijn aankoop in 1890 naast het aanpoten van 130 hectare bos, ook een theekoepel laten bouwen. Deze theekoepel is later vervangen door een uitkijktoren, die naarmate het bos groeide met nog 2 verdiepingen werd opgehoogd. We zien tegenover de toren nog een fraaie waterpomp staan.

We lopen nog steeds door het Buurtbos als we bij het hotel-restaurant de Lunterse Boer weer op de Boslaan uitkomen. Achter dit restaurant bevindt zich een Pinetum, de Dennenhorst, dat in 1934 is aangeplant door Ir. Dinger. Er staan meer dan 1200 coniferen in allerlei soorten en maten. Hoe we ook zoeken, we kunnen geen ingang vinden en laten het er maar bij. Via de Boslaan gaan we verder richting het 500 hectare grote Wekeromse Zand. Hier zien we binnen de afrastering heidekoeien staan. Heidekoeien zijn licht, eten alles en kunnen goed tegen de vorst. Voedselarme gronden zoals de heide zijn geen probleem voor deze dieren en bij het baren heeft dit historische ras niemand nodig. Er moeten ook moeflons lopen. maar die zien we niet. Deze schaapachtigen met hun enorme gekrulde horens zorgen ervoor dat de heide het open karakter behoud. De moeflon is in 1921 vanuit eilanden in de Middellandse Zee geïmporteerd door het echtpaar Kröller-Müller. Deze moeflons zijn dan ook afkomstig uit het Nationaal Park de Hoge Veluwe.  

We lopen langs het landgoed “De Valouwe” naar de N304, die we oversteken en komen op het landgoed Planken Wambuis. Via de Planken Wambuisweg lopen we richting het Mosselsche Veld. Daar beklimmen we de Valenberg een door Natuurmonumenten geplaatste uitkijktoren. Vanaf hier hebben we een prachtig uitzicht over het veld en de omringende nog bladerloze bossen.

Bij boerderij Mossel zouden we een kopje koffie kunnen drinken. Daarvoor moet een 500 meter het Trekvogelpad worden opgelopen. We lopen echter verder langs en door heidevelden en langzaam groen wordende struiken en lage bosschages. Iets verder komen we bij het Oude Hout, een grillig eikenbos dat honderden jaren lang gebruikt werd om er hout uit te hakken. Daardoor kunnen sommige wortelstelsels en onderstammen zelfs nog uit de Middeleeuwen stammen. Op de omheinde Oud-Reemsterheide zien we pony’s en Schotse Hooglanders hun best doen om de heide te onderhouden.  

We zijn nu in het hart van het landgoed Planken Wambuis aanbeland en steken de N224 over om bij het restaurant met de gelijknamige naam uit te komen. Van origine stond hier vanaf 1782 een herberg waar passanten konden overnachten die op doorreis waren op de doorgaande hessenweg van Nederland naar Duitsland. Er was in die tijd vrij veel vrachtvervoer met door paarden getrokken hessenwagens. Veel van de voerlui waren van Duitse afkomst uit de staat Hessen. Tijdens de overnachtingen stonden de wagens beschermd in een grote houten schuur, als in een planken wambuis.  

Onder het genot van een kop koffie met appelgebak bekijken we in het restaurant welke mogelijkheden we nog hebben. We zijn om 11.00 uur gestart. Nu via de officiële route doorlopen naar station Wolfheze betekend dat we ongeveer op 35 km uitkomen en dat is te veel en het wordt bovendien te laat.  We besluiten de wandeling te bekorten door direct naar het station van Wolfheze af te buigen. Het resterende gedeelte doen we morgen in een extra ingelaste wandeling. Na de versnapering gaan we weer op pad en komen al snel bij de A12 die we via een tunnel passeren. Langs het Buunderkamppad zien we restanten van wat op bunkers lijken. Het valt niet te achterhalen wie deze gebouwd hebben.  Als we het spoor zijn overgestoken slaan we links af en bereiken na een paar kilometer het station van Wolfheze. Vanaf hier wordt de terugtocht aanvaard.