Rheinsteig, 13 mei tot en met 2 juni 2017.

Donderdag 01-06-2017

Etappe 8; Sayn – Koblenz Ehrenbreitstein

Vrij zonnig 26 graden.

Klimmen 700 m, dalen 715 m. Totaal 21.4 km (137.2).

Logistiek een makkie vandaag. Het wordt weer warm, dus op tijd weg. Om 7.49 rijden we met buslijn 8 terug naar Schloss Sayn. Dit kasteel is gebouwd in de 14e eeuw en staat er dus al een tijdje. Door het gebruik van pleisterwerk is vaak moeilijk in te schatten hoe oud een gebouw nu is. Een likje muurverf en het ziet er weer als nieuw uit. In 1945 is het gebouw grotendeels verwoest en pas in 2000 was het door een uitgebreide restauratie weer toonbaar. 

Het is even zoeken naar het beginpunt, maar dat blijkt aan de voorkant over het terras van het kasteel te lopen. Direct achter het fraaie kasteel stijgen we over een smal en stijl paadje omhoog tot we een nog veel ouder kasteel bereiken, Burg Sayn. Dit kasteel is minstens 800 jaar oud en gebouwd in de 12e eeuw op een uitloper van het Westerwald. Ongeveer 600 meter oostwaarts zijn de fundamenten te vinden van een nog ouder kasteel dat in de 10e eeuw gebouwd is. We verlaten Sayn over een bospad, dat steeds hoger over een soort van bergkam omhoog gaat. Helaas gaan alle moeizaam gewonnen hoogtemeters weer snel verloren als we dezelfde berg weer afdalen in het Brexbachtal.

Wanneer we door het dal heenlopen, horen we ze al van verre aankomen. Onder begeleiding van meerdere volwassenen komt een grote groep vrolijk kwetterende kinderen onder een viaduct door aanwandelen. Zo doen ze dat hier met een lesje biologie, gewoon met zijn allen de natuur in. De omgeving leent zich er ook goed voor. Geen doorgaande wegen, slechts een enkele bosweg en veilig omringt door hoge heuvels. Het viaduct is weer een verhaal op zich. Bovenop loopt een spoorlijn die 13 jaar geleden is stilgelegd. De omwonenden zijn er blij mee vanwege het lawaai dat de spoorweg teweeg bracht. Spoorfanaten wilden er een toeristisch lijntje van maken en het voor een verder verval behoeden. Volgens het boekje zijn ze er nog niet uitgekomen, maar aan de glimmende rails te zien rijdt er toch regelmatig een trein.

Als we verder lopen komen we langs een Limesturm, een reconstructie van een van de Romeinse torens die hier hebben gestaan. Het is goed te zien dat de onderste rijen stenen nog origineel uit de Romeinse tijd zijn. De toren is er in 1912 neergezet om het toerisme te bevorderen. In 1998 was het weer nodig om de toren de restaureren. Hoe de Limesturm er precies heeft uitgezien is niet bekend, daarom heeft men een afbeelding uit een reliëf in Rome als voorbeeld gebruikt.

We lopen langs verscheidene gelegenheden om koffie te kunnen drinken. De eerste, Meisenhof, is gesloten. In een soort van jeugdhotel hadden we koffie kunnen drinken. Via de buitenwijken van Bensdorf lopen we omhoog tot een soort van plateau. Het is nu wat meer horizontaal en met flinke pas lopen we door uitgestrekte velden met granen, aardappels, maïs en bieten. De A48 kan via een verkoelende tunnel gepasseerd worden. Onder in een dalletje passeren we de Wüstenhof, een restaurant, dat op dit moment althans ook gesloten is.

In een buitenwijk van Vallendar vinden we een bakker met een schaduwzitje, ideaal voor de lunch. We moeten hiervoor iets van de route afwijken, bij de kerk het eerste straatje rechts naar beneden. Het is een fotogeniek gedeelte van Vallendar, overal staan oude gebouwen, de meeste nog in vakwerkstijl. Een van de mooiste is het “Haus Auf’m Nippes, een voormalige watermolen annex leerlooierij. We lopen langs een kasteelachtig iets dat een theologische Hogeschool bevat en duiken hierna het Wambachtal in. Als we hier weer uit komen passeren we een groot openlucht zwembad. Zoals je met dit weer verwacht zijn er veel jeugdigen die hier hun vertier aan het zoeken zijn.

Na Vallendar gaat het grotendeels door het bos langs Urbar en Niederberg. Aan de linkerhand waarschuwen borden ons dat dit gebied militair oefenterrein is, maar of het ook gebruikt wordt is twijfelachtig. We passeren n.l. kort hierna ook een grote kazerne, waar geen enkele activiteit te bespeuren valt. Midden in het bos, vlak langs de weg staat iets dat onze aandacht weet te trekken. Het blijkt een speciale bron te zijn waar we via een bruggetje bij kunnen komen. Lang geleden was hier in dit bos een bisschop aan het jagen. Aan het eind van de dag had hij nog niets gevangen en hij vloekte er op los. Dat had de goede man beter niet kunnen doen. Hij vluchtte het bos in, en precies op deze plek werd de bisschop met paard en al door de aarde verzwolgen. Uit de rotsspleet kwam sinds dien helder bronwater omhoog.

De vesting Ehrenbreitstein is ons laatste hoogtepunt. Letterlijk en figuurlijk, want dit enorme fort kijkt uit over de Rijn en de stad Koblenz. Hier is activiteit genoeg, maar dan hebben we het over de toeristen. Het oudst bekende bouwwerk op deze plek is een burcht gebouwd door ene Ehrenbert. Deze burcht Ehrenbertstein werd later Ehrenbreitstein genoemd. Vanaf 1672 is hier continu strijd geleverd tussen de Fransen en de Duitsers wie de macht zou hebben over deze regio. Nadat de Fransen in 1799 weer eens gewonnen hadden, maakten de Pruisen er deze vesting van. In principe onneembaar, althans in die tijd. In 1828 werd het complex ingericht als onderdeel van de Festung Koblenz. Na het verlies van de Duitsers in WO-I was het de bedoeling dat het fort met de grond gelijk gemaakt zou worden. Een overwinnende Amerikaanse generaal, Henry Tureman Allen, wist het fort te behouden omdat hij enerzijds het historische belang ervan in zag en anderzijds dat het fort in een nieuwe oorlog geen gevaar meer zou vormen. Een man met een vooruitziende blik, want na 1918 heeft het fort inderdaad geen rol meer gespeeld.

Als we de afdaling naar Koblenz-Ehrenbreitstein hebben voltooid, wacht ons een terrasje met een lekker biertje. Maar niet voordat we de meeste onbenullige foto ooit hebben gemaakt, n.l. van het huis van de moeder van Beethoven. En dan ook nog eens herbouwd na een bombardement in 1945.