Rheinsteig, 13 mei tot en met 2 juni 2017.  

Maandag 15-05-2017 

Etappe 3; Bad Honnef – Linz am Rhein.

Vrij zonnig 22 graden.

Klimmen 740 m, dalen 690 m. Totaal 18.5 km (53.4).

Vandaag starten we vanuit het appartement. Na het ontbijt lopen we Bad Honnef uit richting het begin van de 3^e etappe. Dat punt is na een half uurtje teruggevonden, het is dan ongeveer 9.30 uur. Na iets meer dan 2 km klimmen, komen we op een punt waar we een uitstapje kunnen maken naar de Leyberg. We hebben de tijd en we zijn hier maar eenmaal, dus die 600 meter heen en 600 meter weer terug nemen we erbij. Het pad loopt onder het bladerdak tot aan de voet van een berg basaltbrokken. De top kunnen we niet zien. Het ziet er totaal anders uit dan tot nu toe. We gaan met een smal rotsig pad steil omhoog tot we niet hoger kunnen en zich een fantastisch vergezicht openbaart. We kijken terug naar de wandelingen van gisteren en eergisteren, zelfs Bonn zien we in de verte liggen. 

Als we even goed rond kijken zien we dat de spitse bergtop een grote opstaande rand van een vulkaankegel is. Zo duidelijk hebben we het nog niet eerder gezien, meestal is alles wat platter en meer geërodeerd. Absoluut een half uurtje vertraging waard.

We hebben geen idee wat ons te wachten staat als we “het oog van God” naderen. Het blijkt een kapelletje te zijn met een ernstige waarschuwing voor alle wandelaars. Pas goed op, want God ziet alles. Het oog staart ons doordringend aan. Vlak bij Bruch vinden we een bankje om ons broodje op te eten op een klein oorlogskerkhof uit de Tweede Wereldoorlog. Er kunnen hier hooguit 50 soldaten liggen. Je ziet dat veel door heel Duitsland heen, kleine kerkhofjes vaak verscholen in het bos, zoals hier. 

Bij Unkel hebben we weer een fantastisch uitzicht over de Rijn. Na een afdaling gaat het opnieuw enorm steil omhoog naar Orsberg, een leuk klein dorpje vol met vakwerkhuizen. Om even bij te komen nemen we op een bankje onze laatste broodjes. 

Na Orsberg lopen we door bospaden naar weer een bijzonder punt, het uitkijkpunt over de voormalige brug bij Remagen. Op de rand van het plateau staat een groot kruis ter nagedachtenis aan al degene die hier gevallen zijn. De brug zelf is er niet meer, hij kon al het zware verkeer niet lang aan in 1945. Alleen de 2 peilers staan nog duidelijk herkenbaar op beide oevers. 

Er is zoals altijd een druk verkeer van schepen op de Rijn. Ina herkent een gastanker van de GEFO-vloot waar onze jongste zoon Roel voor werkt. Het is de Slot Elsloo, waar Roel zoals later zal blijken vandaag nog uitgebreid contact mee heeft gehad. Het wereldje is soms klein. We stappen weer door, het is nu behoorlijk warm geworden, alleen het T-shirt en de korte broek zijn nog aan. Helemaal top, zo hoort het te zijn op vakantie.

Bij Kasbach zien we ineens een grote spoorbrug boven het dorp uittoornen. We klauteren het pad op dat ons tot op het talud van de spoorbrug brengt. De rails liggen er nog en zo te zien rijdt er soms ook nog een trein. En dat klopt. Op het nog resterende 8,9 km lange gedeelte tussen Linz am Rhein en Kalenborn rijden voor toeristen de zogeheten Uerdinger Schienenbussen. Dat gebeurt dan meestal in de weekenden tussen maart en december. De spoorbaan is 1 van de steilste van Duitsland met een maximale stijging van 5,7 %, dit samen met een totaal hoogteverschil van ongeveer 300 m.

In Ockenfels komen we uit bij het kasteel met dezelfde naam. Het ligt geheel verscholen tussen de bomen, dus vanaf waar wij staan is er geen foto mogelijk, misschien straks van de andere kant? Even later zijn we bij ons einddoel, Linz am Rhein. We volgen aanvankelijk nog de Rheinsteig schildjes, maar raken die in de wirwar van weggetjes snel kwijt. Er valt hier veel te zien, sterker nog, het is een fantastisch mooi en oud stadje. We lopen langzaam richting de Rijn en moeten daarna nog een paar honderd meter teruglopen om bij het station te komen. Daar zien we ook de rode Schienenbussen opgesteld staan tegen een bergwand.

Het is de eerste keer met de trein en dat is even schrikken van de prijzen. Oeps, 10.20 € voor 2 enkele reizen over slechts 2 stations. Dat kan haast niet kloppen. We kunnen er echter niets anders van maken en zelfs een Duitse medepassagier vindt het wel erg duur. Nadat we tussen alle goederentreinen door met onze boemel weer in Bad Honnef zijn aangekomen, lopen we via de supermarkt terug naar het appartement. De zon staat nog op ons terrasje, even nagenieten.