Dag 42: 10 juni, Rothau-Hohwald (23 km).

We zijn iets te vroeg bij de boulangerie. Als de winkel om 5 over 8 open gaat staan er zeker al zo'n 15 mensen te wachten. Met 2 man bediening is de rij snel ingekort, maar de mensen blijven toestromen, ongelooflijk. We lopen naar een buitenwijk wat hogerop in het dorp en eten onderweg onze chocopains. 

Een route met blauwe kruizen leidt regelrecht naar Struthof, de aansluiting op de GR-5. In 5 kwartier tijd klimmen we langs een steil pad van 338 naar 799 meter. Vanaf de bakker gerekend een afstand van maar 4 km! 

Onderweg laten verschillende tableaus al zien wat er zich in het concentratiekamp Natzweiler-Struthof allemaal aan barbaarsheid heeft afgespeeld. Aan het eind van de klim doemt een restaurant op en het lijkt of wij de eerste gasten zijn. De koffie smaakt prima. Achter ons aan de overkant van de straat staat een huis en pas als we er vlak langs lopen beseffen we dat dit de gaskamer van het kamp is geweest. Het is nog geheel in de originele staat en is nu geopend voor het publiek. Erg naargeestig allemaal dus we lopen maar door.

Even later komt het Konzentrationslager Natzweiler-Struthof zelf in beeld. Ook daar word je niet vrolijk van. De poort, de barakken, de vele kruizen en een enorme gedenknaald doen weer denken aan de waanzin van de nazi-terreur. Ruim 30.000 mensen vonden op vreselijke wijze de dood in dit enige concentratie kamp dat er in Frankrijk bestond. Er zijn rondleidingen, maar we hebben meer behoefte aan een stille overdenking. 

Het monument is kolossaal en wat het precies voorstelt is ons niet duidelijk. De honderden kruizen echter maken meer indruk. Bij elke naam die ik lees wordt de verachting van de Duitsers die dit op hun geweten hebben groter. Hier krijg je echt een hekel aan alles wat Duits is. 

 

Verder gaat het door uitgestrekte bossen. Heuveltje op en heuveltje af. Het valt qua steilheid allemaal wel mee vandaag. Bij de fontein Bechstein nemen we een uitgebreide lunch. Alhoewel we vermoeden dat het water uit de bron gewoon te drinken is durven we het risico niet te nemen. We hebben water genoeg bij ons. 

Het uitzicht is hier groots en met 22 graden is het heerlijk om even onderuit op een bankje te hangen. 

Vanaf het enorme rotsblok "Rocher de Rathsamhausen" zouden we een schitterend uitzicht moeten hebben, maar we zien slechts boomtoppen. Onderweg naar het volgende hoogtepunt, de "Col du Champ de Feu", merk ik dat mijn portemonnee niet meer in mijn achterzak zit.  We zijn net een Abri gepasseerd ... of heb ik hem soms even uit de broekzak gehaald bij de fontein Bechstein om beter te kunnen zitten. Het zweet breekt ons uit, dat is wel 10 km terug lopen! Op een ingeving kijk ik toch voor de zekerheid in mijn kopstuk en zowaar daar ligt-ie! Blijkbaar toch gedachteloos opgeborgen bij de fontein.

De "Col du Champ de Feu" valt wat tegen, de top is bol zodat het vergezicht niet zoveel voorstelt. Bovendien begint het in de verte te onweren al lijkt het niet direct onze kant op te komen. We zetten er flink de pas in en dalen af richting Le Howald. Als we langs een riviertje lopen zien we ineens het water voor ons naar beneden verdwijnen. Het is de bovenkant van een enorme waterval. In het boekje wordt wel een cascade genoemd, maar dat zegt ons natuurlijk niets. Zo leren we er elke dag weer een paar woorden Frans bij.

 

We komen aan op camping Municipal de Howald (gemeente camping). De receptie is dicht. We mogen een plaats uitzoeken en de volgende dag om 10.00 uur afrekenen. Mooi, dat wordt weer gratis kamperen. Daar gaan we echt niet op wachten.

We praten wat met Karel die zijn tent al heeft opgezet. Als de lucht begint te werken bereiden we snel het eten. Het duurt gelukkig even voor het inderdaad begint te regenen, maar dan zitten we al onder een luifel aan een picknicktafel met een flesje wijn tussen ons in.