Westerborkpad
Etappe
8. Vrijdag
5 juli 2019. Nunspeet - Wezep. 24.5
km.
Zonnig
op wat sluierwolken na, 25 graden. Westen wind.
Als
we uit de trein stappen in Nunspeet is de lucht strak blauw. We lopen langs de
spoorlijn door een villawijk om bij de Zandenboslaan het bos in te steken achter
een hek met het opschrift “Belvedèrebos”. Vandaag minder asfalt en meer
bospaden. Vaak wel lange paden, maar toch... Vlak voorbij het privéterrein van
Huis op de Berg, komen we op een pad dat precies tussen een grote
zandverstuiving aan onze linkerhand en een groot heideveld aan de rechterhand
doorloopt. We hebben nooit geweten dat de Veluwe ook aan deze kant van de A28 zo
uitgestrekt kon zijn. Die indruk heb je zeker niet als je op de snelweg rijdt.
Vanuit de trein zien we ook kilometers lang de waarschuwingsborden met “Schietterrein, Levensgevaarlijk” staan. Vandaar dat onze route ook langs de kant van het Veluwemeer loopt. Achter de borden ligt het artillerie schietkamp van ’t Harde. Niet verstandig om daar te gaan wandelen.
Iets verder zien we
achter een hoog hek op een goed onderhouden fabrieksterrein midden in het bos,
een prachtige vijver met mooie waterlelies. Zou dit een pingoruïne zijn en wat
is dat voor een fabriek waar niets beweegt of hoorbaar is? Naspeuring op het
internet geeft ook geen oplossing, alsof deze fabriek helemaal niet bestaat.
Als
we in ’t Harde aankomen zijn we op bekend terrein. We besluiten om koffie met
gebak te gaan nuttigen in La Place aan de A28. Geen verkeerde keus, uitgerust
gaan we weer op pad. Totdat we er na 2 kilometer achter komen dat ons
wandelboekje weg is. Vergeten in het restaurant? We besluiten door te lopen en
aan het eind van de dag te gaan kijken of het er nog ligt. Op een gegeven moment
staan we voor een hek met de keuze links of rechts af. We zien nergens een
markering. Rechtsaf dan maar, richting de snelweg, altijd goed. We komen een
heel eind totdat het pad doodloopt op de hekken van een parkeerplaats langs de
A28. Terug maar weer en daarna links om het hek heen. En zowaar daar staat na
een honderd meter het bekende rood/wit met het prikkeldraadlogo.
Soms komen de goede
ideeën wat laat. Binnen een oogwenk is een kaart gedownload via het internet.
Makkelijk toch die hedendaagse techniek. Met een digitale kaart in de hand voor
twijfelgevallen kunnen we weer met een gerust hart op pad. De wandeling gaat
verder door het bos en langs prachtige villa’s. Na enige tijd zien we iets
bekends. De route loodst ons dwars door het Landal park ’t Loo en zowaar op
een paar meter afstand van een huisje waar we een paar jaar geleden hebben
vertoefd. Nooit geweten dat het Westerborkpad hier liep.
We
vervolgend het pad door het aanpalende bos en na enige tijd bereiken we
enigszins vermoeid het station van Wezep. Na een treinrit van 6 minuten zijn we
weer terug in ‘t Harde waar het wandelboekje gelukkig nog op ons ligt te
wachten bij de kassa van La Place. In de Boni supermarkt halen we wat koude
pasta en na 20 minuten zijn we met de fiets weer op onze camping in Doornspijk.