Malerweg 2015

Etappe 1 Pirna-Stadt Wehlen; half- tot zwaarbewolkt ook zon, 2 x een bui. 22 graden.W-3.  

Dinsdag 19 mei.  

Vandaag beginnen we aan de Malerweg, een wandeling die als een van de mooiste van Duitsland geldt. We zijn benieuwd wat we de komende dagen gaan zien en beleven. We parkeren de auto in Königstein bij het station (€ 2,50/dag). Met de S-Bahn reizen we naar Pirna. Volgens een medepassagier hoeven we absoluut geen haast te maken want de trein komt pas over 10 minuten. Op dat moment stopt er een trein en die moeten we dus net hebben. Voordat de kaartjes zijn gestempeld, rijdt de trein al weer weg. Gelukkig rijden de treinen richting Pirna/Dresden om het halve uur.

Na ons voorgaande 3-daagse bezoek aan Praag zijn we door de euro’s heen en moet er eerst getapt worden. In Pirna aangekomen vinden we al snel een pinautomaat. Met weer contant geld op zak nemen we eerst koffie en gebak aan de overkant van de straat. Na deze tussenstop lopen we over de brug die het centrum van Pirna met de buitenwijk Copitz verbindt. Er zijn vanaf Pirna tot de Tsjechische grens 2 bruggen over de Elbe, hier bij Pirna eentje en nog een bij Bad Schandau. We lopen stevig door over de hoofdstraat en stijgen daarbij lichtjes, totdat de kaart en de omgeving niet meer met elkaar overeenkomen. We zouden nu een spoorwegovergang moeten passeren, maar die zien we nergens. Een lokale bewoner helpt ons uit de brand en vertelt ons dat de spoorlijn is opgeheven en de rails weggehaald. Ah, vandaar.  

We lopen op aanwijzing een straatje om en vinden al snel het beginpunt van de Malerweg in het dorp Liebethal. We schampen het dorp en duiken naar rechts in een schluft, de Liebethaler Grund. We zullen er aan moeten wennen, maar de bestrating van wat afgeronde natuurstenen loopt niet echt prettig, maar strak asfalt doet dat ook niet. Het landschap lijkt in eerste instantie erg veel op dat van Klein Zwitserland in Luxemburg. Alleen veel grootser en ook ruwer met grote rotspartijen die de hemel in prikken. Even verderop een voormalige watermolen met daar vlak voorbij aan de linkerkant een groot monument voor de componist Richard Wagner. Er passeren een paar fietsers waarvan de voorste het monument niet eens ziet. Dat vinden we ook een van de nadelen van fietsen, voor je het weet heb je wat gemist. 

Na wat zoeken vind ik een knopje op een paaltje, waarna hemelse muziek (van Richard Wagner) door het stille woud klinkt. We lezen het opschrift onder het monument en vervolgen met langzaam uitstervende muzikale klanken onze weg. Iets verder weer een watermolen in de Wesenitz, het riviertje, dat gestaag met ons mee stroomt. Wagner was in zijn jeugd vaak bij de watermolens te vinden en heeft zich er ongetwijfeld door laten inspireren in zijn latere werken. De voormalige graanmolen drijft nu een dynamo aan, goed voor 180 kW/u per dag. Even ter vergelijking, op een topdag halen we met onze eigen 10 zonnepanelen ongeveer 15 kW/u. De paraplus moeten even op, vanwege een kleine bui regen. 

We maken een klein uitstapje naar Lohmen waar een fraai rotskasteel wordt aanbevolen, “Schloss Lohmen”. Als we het dorp in lopen kunnen we het kasteel goed zien, maar om er dichterbij te komen moeten we eerst helemaal afdalen in het dal en dan weer steil klimmen. Het is de vraag of dit meerwaarde heeft. We nemen daarom via een zijpad richting Porsendorf en komen zo weer op de route. Na Lohmen breekt ineens de zon door. We kunnen op een droog bankje de lunch nemen. Het uitzicht is schitterend. We kunnen de Elbe voor ons niet zien, maar wel het landschap waar we de komende dagen doorheen gaan wandelen. Althans we zien alleen de toppen, de dalen en schluften zien we niet. 

We passeren de spoorlijn die niet meer gebruikt wordt. Hier liggen de rails er nog wel. Vervolgens steken we een groot veld over waar het gele koolzaad domineert. Na het dorpje Zeisighügel duiken we de volgende kloof in, de Uttewalder Grund. Bij Stadt Wehlen komen we er via de Wehlener Grund weer uit. Maar niet voordat we onze ogen hebben uitgekeken naar de vele rotsformaties en al het groen om ons heen. We staan even stil bij een groot rotsblok dat in een nauw deel van de kloof is gevallen en net de bodem niet heeft bereikt (Uttewalder Felsentor). Ons pad loopt er onderdoor. Het tafereel is eeuwen geleden voor menig schilder al een bron van inspiratie geweest. Midden in de schluft verschijnt onverwachts een restaurant, Gasthaus Waldidylle. Het heeft bestaansrecht omdat het voornamelijk vanaf Stadt Wehlen lopend en per fiets bereikbaar is. De langeafstandswandelaar kan daar mooi van mee profiteren.

In Wehlen zelf nog een laatste klim met een fantastisch uitzicht over de Elbe. Een mede wandelaarster afkomstig uit het dorp kan op mijn vraag een restaurant aan de overkant van de rivier aanbevelen. Dat advies gaan we opvolgen. Heerlijk dat je hier gewoon met iedereen kunt praten, dat missen we enorm tijdens de wandelingen in Frankrijk. Het diner is inderdaad heerlijk. Binnen een half uur zijn we met de trein terug in Königstein. Morgen staat de bus in de planning. Dat komt eigenlijk wel goed uit want de Duitse spoorwegen staken een aantal dagen.