Malerweg 2015
Etappe
2
Woensdag 20 mei.
Vandaag zetten we de auto bij het station van Pötzcha (tegenover Stadt Wehlen). Er is ruimte genoeg i.v.m. de treinstaking. Het pontje brengt ons weer naar de overkant van de Elbe (retourkaartje). We bezoeken eerst het VVV-kantoor voor informatie over de bus voor de terugreis. Op het dorpsplein moet iets van een markering te zien zijn die de maximale hoogwaterstand van de Elbe aangeeft (11 meter boven normaal) maar we kunnen niets vinden. De VVV brengt uitkomst: de markering is in onderhoud. Het is bijna onvoorstelbaar dat het water zelfs hier op het dorpsplein nog 2 meter hoog gestaan moet hebben. Ook heel bijzonder dat je er niets meer van terug ziet.
We lopen langs de Elbe richting de Bastei, die als eerste op het programma staat. Al snel moeten we flink klimmen en komen uit bij de Steinerner Tisch. Een plek waar in de Middeleeuwen tafelgerechten werden aangeboden aan adellijke gezelschappen die terug keerden van de jacht. Het aanpalende restaurant is al 3 jaar dicht. De tekenen van verval zijn duidelijk zichtbaar.
|
|
Na het passeren van een grote parkeerplaats met souvenirwinkeltjes bereiken we dé toeristische attractie van de Malerweg, de Bastei. Een uitzichtpunt dat al in 1768 in de literatuur genoemd en geroemd werd. De zandstenen Basteibrücke die wij nu zien is gebouwd in 1851 toen de houten brug uit 1826 het aantal bezoekers niet meer aan kon en te onveilig werd. Ook nu is het behoorlijk druk, maar nog niet onplezierig. Vandaag zijn de Japanners ingeruild voor Chinezen, daar zijn er ook heel veel van.
 |
 \ |
 |
 |
Het uitzichtpunt en de brug zijn
veelvuldig door kunstenaars vastgelegd. Hier doet de Malerweg zijn naam echt eer
aan. We maken veel foto’s en genieten van de verre en diepe uitzichten over de
Elbe. Na de Bastei lopen we diverse trappen en paden af naar beneden om bij de
500 meter lange Amselsee uit te komen. Een kunstmatig meertje met een stuwdam,
in 1935 aangelegd als toeristische attractie. We lopen verder door de Amsel
Grund, een diepe Schluft die ons naar de Amselfall leidt. Hier loopt het dal
dood in een waterval, maar via steile trappen is het toch mogelijk om de weg te
vervolgen.
 |
 |
 |
 |
Eerst stoppen we voor een kop koffie op een terrasje vlak naast de waterval. De waterval loopt tussen 2 gebouwen door en kan voor 30 eurocent ook nog eens op afstand harder gezet worden. Het lijkt erop dat er iemand gedokt heeft want van het ene op het andere moment is de waterval een brullend monster geworden. Wel een beetje vervelend voor de terrasgasten die aan de kant van de waterval zitten. Het is “all in the game” zullen we maar zeggen. We worden ook nat, maar dat is dan van de regen die ondertussen is gaan vallen. Gelukkig is dit van korte duur. Al snel bereiken we de Hocksteinweg waar het steil omhoog gaat.
Via een spectaculair pad met ijzeren bruggen en stenen trappen komen we op een schitterend uitzichtpunt uit met een blik op de burcht van Hohnstein en diep onder ons een eenzame boerderij. Via een bijna onmogelijk trappenstelsel komen we er via de Wolfsschlucht onder aan de berg weer uit. Na Gasthaus Polenztal moeten we toch weer een eind klimmen door de Schindergraben naar het hoger gelegen Hohnstein.
 |
 |
 |
 |
Hier nemen we de laatste bus terug naar
de Bastei. De chauffeur schrikt want hij is te laat en we moeten overstappen op
de Bastei. Onderweg komt ons de dan al vertrokken allerlaatste bus vanuit de
Bastei tegemoet. De chauffeurs stoppen midden op straat om ons de gelegenheid te
geven om over te springen. Het “nieuwe” vervoermiddel is weinig comfortabel,
de houten banken zijn een aanslag op het lichaam. Met een brullende motor komen
we om 17.00 uur aan op het marktplein van Stadt Wehlen. We dineren weer aan de
overkant van de Elbe in hetzelfde restaurant. Ook dit keer smaakt het weer
voortreffelijk. Op de terugweg rijden we nog even door naar Bad Schandau om
boodschappen te doen en vast te kijken waar de bus vertrekt die ons morgen naar
Hohnstein terug moet brengen.
