Dag 5; dinsdag 17 april.   Oerwoudgevoelens.

Wandeling 4; Cubo de La Galga.

We hebben een rustdag gepland, dat wil zeggen we maken een kleine wandeling door een zogeheten oerwoud-barranco. Tussen 2 tunnels kunnen we de hoofdweg af door een parkeerplaats op te draaien. Dit moet je wel even instuderen, want je rijdt er zo aan voorbij. Op de kleine parkeerplaats (hoogte 335 m) staan een paar auto’s en in de infoblokhut zit zowaar ook nog iemand. We lopen er even binnen, groeten de dame die achter een computer zit vriendelijk, maar ze kijkt verder op nog om. Zo druk heeft ze het in haar eentje. Er hangen wat foto’s en er staan enkele vitrines, maar alle informatie is in het Spaans, dus dat schiet voor ons althans niet op. 

Als we kunnen lopen zijn we gelijk weer in ons element. Niemand te zien en in tegenstelling tot de vorige wandeling ontzettend veel groen. De asfaltweg gaat over in een grindweg en nog verder in een klein paadje dat slingert tussen dichte bebossingen, klimplanten en varens. Het ruikt lekker en de hele tijd hoor je het gezoem van de vele insecten die rond de bloemen cirkelen.

Wie zien weer enkele levada’s, eentje loopt via een aquaduct over ons heen. De bedding van de rivier staat droog, maar we zien wel overal water uit de wanden komen en ook op het meeste groen dat we zien staan waterdruppels. Voor het eerst voelen we ook iets als een hoge luchtvochtigheidsgraad. Dat samen met de vele vogels die om ons heen kwetteren, geeft inderdaad het idee dat je door een soort oerwoud heen loopt.

We merken meerdere malen dat het boekje een kromme uitleg geeft van de werkelijkheid. Het lijkt rechtstreeks vertaald uit het Duitse origineel en de vertaler kent de situatie niet. Ondanks dat we de tekst steeds hardop voorlezen zijn vaak verschillende interpretaties mogelijk. Zo staan we al snel aan het eind van een overigens fraai dal dat we helemaal niet in wilden gaan.

Terug op de juiste route betreden we een keteldal (de Cubo de La Galga) met onderin een met klimplanten overwoekerde waterpoort. Aan het eind van het dalletje kunnen we links en rechts af. We gaan naar rechts. Vanaf hier klimt het pad langzaam omhoog. Langs steile stukken zijn soms houten relingen aangebracht en op een enkele plek zelfs een ketting langs de rotswand om je aan op te kunnen trekken (handig bij gladheid). We kunnen ons ook wel voorstellen dat het er in deze jungle met mist en regen anders uitziet dan nu en dat geldt zeker voor de begaanbaarheid van het pad.

Het volgende hoogtepunt mag letterlijk genomen worden. De Mirador de La Somada Alta is het hoogste punt van vandaag op 770 meter. Het uitzicht is fraai, het is helder en we kijken uit op kleine dorpjes en natuurlijk de altijd aanwezige oceaan. Toch is er iets mis met de plek, volgens Ina. Ze durft niet te gaan zitten vanwege de alom aanwezige hagedissen. Ze zijn behoorlijk brutaal, eentje eet zelfs uit mijn hand (en bijt in mijn vinger).  

Door weer een misverstand met het boekje lopen we 2 kilometer om. Op zich niet erg, want het pad loopt spectaculair langs een afgrond het dal weer in. Het vermoeden dat we verkeerd lopen hebben al na een paar minuten en wordt bewaarheid als we weer in het vertrouwde keteldal staan. Al met al kost het ons een kwartier extra, maar dat mag niet deren.

Na een bijzonder mooie rit terug met iets teveel bochtjes volgens Ina zijn we weer snel terug in ons huisje. We eten weer in de Bar-Grill “El Atajo”.