Dag 37: 5 juni, Vic sur Seille-Alteville (21.5 km).

We staan vroeg op maar mogen niet weg voordat we gezamenlijk met Gon en Jos koffie hebben gedronken. Als we om 7.30 uur de camping aflopen worden we uitgebreid uitgezwaaid. Om bij de route te komen lopen we dwars door Vic en kopen bij een bakker ons ontbijt en brood voor de lunch. We hebben ontdekt dat chocola vrolijkheidstofjes in zich heeft. Daarom zijn de fransen altijd vrolijk en hebben ze geen ochtendhumeur. 

Vandaag nemen we warme chococroissants als ontbijt. 

Met de positieve energie die we door de rustdag en Gon en Jos hebben gekregen vorderen we vandaag snel. De wandeling van vandaag is niet erg zwaar. De paden zijn goed te lopen en het is het ene vergezicht na het andere. Niet hoog, maar wel open. Volgens het Belgische boekje staat ons een grote eik in de weg, maar het lijkt ons stug als het geen wilg is. Groot is-ie wel.

In Marsal komen we Paul en Margo weer tegen. We willen samen koffie drinken, maar helaas is alle horeca dicht. Marsal is een vestingstad met 17e eeuwse verdedigingswerken. Het lijkt wat op het Groningse Bourtange. Op een bankje nemen we wat te eten. 

P en M krijgen van ons een voorsprong.

Als we het volgende dorpje Blanche Eglise inlopen horen we in de verte het geratel van mitrailleurs. Ook is het geluid van een heen en weer vliegende helikopter te horen, maar we zien niets. 

In Blanch nemen we uitgebreid pauze. Vandaag staan we niet op tijd want we hebben het idee gevat om in de kasteelhoeve "Alteville" te overnachten. Ik heb er heen gebeld en we zijn welkom. Over eten hebben we eigenlijk niet gesproken. Hopelijk lost dat probleem zich vanzelf op als we in het chateaux zijn. We zien wel hoe het loopt. 

Als we het Forret Saint Jean naderen komt het geluid van het schieten ook steeds dichterbij. We zien nu duidelijk dat een militaire helikopter steeds mannetjes aan een lang touw uit het bos omhoog trekt.

Alhoewel we ons niet kunnen voorstellen dat er iemand op ons zal schieten nemen we toch maar het besluit om een omtrekkende beweging te maken. Het zou lullig zijn om tijdens het wandelen van de GR neergeschoten te worden. De borden staan er toch niet voor niets. Door de omweg komen we langs een vliegveldje waar we de spullen kunnen drogen aan een hek.

Later die dag arriveren we in chateaux Alteville. Het is een aangename verrassing als we Paul en Margo in de tuin van het kasteel aan een verkoelend drankje zien zitten. We wisten niet dat ze hier ook zouden stoppen. 

Onze gastheer is een telg van vele generaties kasteelbewoners. De man zelf zit boordevol verhalen. Hij kan zijn ei pas echt kwijt tijdens het diner. 

De interieur van het gebouw wordt gedomineerd door een eeuwenoude inrichting, alhoewel we maar een klein gedeelte te zien krijgen. De heer des huizes nodigt ons alle vier uit om samen met zijn vrouw een aperitiefje te komen drinken. Aansluitend eten we in een andere sfeervolle ruimte, waar de gastheer ons in een tafelschikking neerzet. De gastheer en dame eten met ons mee. We zijn blij dat Paul er bij is, zijn Frans is uitstekend en soms zorgt hij voor vertaling als het ons even te moeilijk wordt. Het eten smaakt prima, het lijkt erop dat de gastheer de maaltijd zelf heeft bereid, maar zeker weten doe we dit niet. Hij haalt het wel steeds op. 

Na de garnalencocktail, de karbonade in kaassaus, de kaasschotel en de abrikozentaart is het tijd voor een mirabel likeurtje. We kunnen kiezen uit een dames of heren likeur, het heeft iets met de sterkte te maken. Natuurlijk nemen Paul en ik de herenversie. De gastheer heeft er zin in, want hij blijft maar doorschenken. Na de maaltijd slepen we ons naar onze kamer en vallen we neer in het hemelbed. Het eerste matras sinds 30 april.