Dag 19: 18 mei, Luxemburg stad (rustdag).

De dag begint mistig, maar het is droog en dat is al heel wat. Onderweg naar de trein kopen we broodjes bij de bakker. Het is grappig dat de Franse en Duitse taal volkomen door elkaar heen lopen. Weliswaar overheerst het Duits, maar men doet in ieder geval niet zo spastisch als in de Belgische Voerstreek. Luxemburg loopt wat dat betreft voorop in Europa. De trein rolt stipt om 8.13 uur het station van Wasserbillig binnen en een half uur later lopen al weer in de stad Luxemburg. Het doel van vandaag is het vinden van een natuurmuseum waar we ooit eens met de kinderen zijn geweest. Dat maakte destijds flinke indruk, maar we hadden toen niet veel tijd om er goed in rond te kijken. Het paleis van de groothertog staat er ook nog steeds. We doorkruisen het centrum en nemen al het fraais in ons op. 

Eigenlijk lopen we weer veel te veel op onze rustdag en dat komt hoofdzakelijk omdat we het museum niet kunnen vinden op de plek waar het volgens mij hoort te staan. Een lokale postbode biedt de uitkomst. Hij stuurt ons naar de Altstad helemaal onder in het dal bij de rivier. Daar vinden we inderdaad een natuurmuseum, maar het ziet er totaal anders uit dan in onze herinneringen. De entree is gratis omdat Luxemburg in 2007 de culturele hoofdstad van Europa is. Vanwege deze meevaller nemen we uitgebreid koffie met appelgebak. Je moet er soms toch een draai aan geven, niet waar. Het museum is duidelijk verplaatst, want alleen de inhoudt komt ons bekend voor. Bij de maansteen geschonken door Richard Nixon is alle twijfel weg.

Met de lift gaan we weer omhoog naar het centrum op zoek naar eten. We maken van de lunch een warme maaltijd in restaurant Academie. Door al het geslenter waren we daar echt even aan toe. Met moeite komen we weer in beweging. Als afsluiter bezichtigen we de Protestantse Kerk (Trinitatis) en de Cathedrale de Notre Dame. De kathedraal maakt nu meer indruk dan de vorige keer. Is het de speciale lichtinval?

Het uitstapje naar Luxemburg stad geeft ons toch wel een beetje de rust die we nodig hebben. Dat geldt met name voor mijn persoon. Ik loop mijzelf al enkele dagen af te vragen waar we in hemelsnaam aan zijn begonnen. 

Om 18.00 uur lopen we weer in Wasserbillig, scharrelen eerst wat bij elkaar in de lokale supermarkt. Eenmaal terug op de camping  nuttigen we ons avondeten op een bankje in de zon. De Duitsers die bij de campers horen zitten gezellig aan een barbecue met braadworsten. Het doet ons goed dat men komt vragen waar we vandaan komen en waar we heengaan. Het getoonde respect geeft weer extra energie. We hebben weer zin om morgen verder te gaan.