Dag 12: 11 mei, Ouren-Gemündt (30 km).

7 uur, opstaan. Om 8.45 uur verlaten we de camping beladen met broodjes. De nog warme croissantjes gaan direct naar binnen, de rest is voor onderweg. Vlak buiten Ouren komen we op het Drielandenpunt, waar België, Duitsland en Luxemburg bij elkaar komen. Het monument voor Europese eenheid dat erbij hoort maakt op ons niet zo veel indruk. Wel zien we dat voor Nederland Luns en Linthorst Homan hebben getekend. Grote namen uit een recent verleden. Tijd is vergankelijk, zo ook de mens. We beseffen eens te meer dat we de dagen moeten plukken nu het nog kan. We bereiken Luxemburg en gaan van rood-wit over op gele bollen. Later worden het gele rechthoeken en gele driehoeken, maar eerst dus gele bollen.

Het pad langs de Our is eigenlijk wat we er ook van hadden verwacht. De rivier onder ons en links en rechts steile wanden. Aanvankelijk lijkt het een eitje, maar alras begint het toch flink te stijgen en te dalen. In Dasburg kunnen we de benzinetankjes allebei weer vullen. Daar kunnen we weer 2 weken op koken. Vlak naast de pomp zakken we neer op een terrasje en bestellen koffie bij een soort Bud Spencer figuur. We voelen ons een beetje bekocht want hij heeft er niet bij gezegd dat voor het terras een dubbel tarief gold. En dat dat terras nu zo iets bijzonders was ...

Na een tijdje komen we op een kruispunt waar de gele bolletjes ons naar rechts leiden. Het boekje zegt rechtdoor. Alweer een dilemma. Een bordje aan een lantaarnpaal wijst ook rechtuit, maar is duidelijk verbogen. Op de kaart staan geen andere paden aangegeven, tja wat nu. Ina kiest voor de bolletjes. We volgen de stippen tot ik echt het gevoel krijg dat we recht op Hosingen aflopen en dat ligt haaks op de route. Het kompas bevestigd dat we de verkeerde kant op gaan. We lopen terug en korten alles af door langs een akker omhoog te lopen, puur op gevoel van richting. 

Na enige tijd vinden we weer gele bollen alleen dit keer wel in goed richting. Erg verwarrend allemaal. Vlak voor Untereisenbach zien we een opvallend bordje aan de rand van een bewegwijzering: de DTC, de Driebergse Tour Club.  We hebben geen idee waarom dat daar staat, maar Driebergen is mijn geboortedorp en dat is bijzonder. 

Ons geplande eindstop is de camping van Untereisenbach. Daar zijn we echter niet welkom wegens een renovatie van de toegangsweg. Nee, we mogen er ook niet staan, terwijl het op de camping zelf wemelt van de gasten. Een chagrijnig figuur, ook alweer een look-a-like van Bud Spencer (broer van de vorige?) adviseert ons om door te lopen naar Gemündt. Het is maar 15 minuten, zegt de baardaap en wie weet het beter dan hij. Nu zijn wij toevallig bekend in dit gebied en weten gewoon zeker dat het 3 kwartier lopen is en we zijn eigenlijk wel moe. Nee, geen pardon. We lopen dus maar weer verder en bereiken na 3 kwartier de camping van Gemündt.

We worden zeer gastvrij onthaalt door een oudere vrouw die de honneurs waarneemt voor haar zoon. We nemen een biertje om weer wat bij te komen en warm te worden. Groot is onze verbazing en ergernis als de baardaap het kantoortje binnenkomt en blijkbaar ook de eigenaar van deze camping blijkt te zijn. Of het is Bud Spencer nummer drie, dat zou ook nog kunnen: een heel nest.

We vluchten naar de rivier en zetten er onze tent op. Deze camping is zo goor dat we het hele sanitair maar overslaan. Alle aandrang verdwijnt spontaan bij het aanschouwen van de toiletten. Ik zal de details niet noemen. Geen aanrader dus. Overigens ligt deze camping op Duitse bodem (camping Zur Mühle).