Etappe 1: Annen - Gasselte (20 km).  

Zondag 16 oktober 2011

Vandaag maken we een begin met het Drenthepad. Hoe kunnen we Drenthe beter ontdekken dan te voet. Ina en ik hebben al veel voetstappen gezet in deze fraaie provincie. Meestal langs de Drentsche A en de Hunze. Dit keer gaan we met zijn drieën, ook Janet, de zus van Ina, is van de partij. We starten daarom ook in Annen, de woonplaats van Janet. We zetten onze auto neer op een carpoolplaats in Gasselte en rijden met een tweede auto weer terug naar Annen.

Na een kop koffie starten we de wandeling. We lopen door het tunneltje onder de N34 naar het Kniphorstbos, een militair oefenterrein, dat toevallig de week ervoor nog gebruikt is tijdens de grote herfstoefeningen van ons leger. Na een paar meter stuiten we al op ons eerste Hunebed. Deze staat omschreven als Hunebed D8, met 4 dekstenen, 8 zijstenen en 2 sluitstenen.

We dwarsen een zandpad en gaan over op een klein bospaadje, typerend voor een streekpad als het Drenthepad. De zon schijnt uitbundig en dat laat samen met de opkomende  herfstkleuren het Drentse landschap op zijn best zien. We volgen de geel/rode markeringen tot we in het kleine Anloo arriveren. Te klein vindt Janet, er zijn geen winkels. Maar dat kan juist ook zijn charmes hebben, toch! Inderdaad voor we het weten zijn we het dorp al weer uit maar niet voordat we de van tufsteen gebouwde kerk hebben vereeuwigd. De kerk is bijzonder, een van de oudste van Nederland, gebouwd in de 11^e en 12^e eeuw. Bijzonder ook omdat tufsteen helemaal vanuit Duitsland moest worden geïmporteerd. Bakstenen kwamen pas later en dat is weer terug te zien in latere uitbreidingen.

We lopen langs de Zuidesch, op de overgang van bos en akkerland. Hier staat nog veel maïs, dat schreeuwt om geoogst te worden. Als we verder het bos inlopen zien we een grafzerk staan. Vreemd zo midden in het bos, even later zien we er meer en dan blijkt dat we over een oud landgoed lopen waar een familie Everts haar doden op een eigen kerkhofje begroef en nog steeds lijkt te begraven gezien de jaartallen op de zerken.

Even verderop zien we vreemde bomen staan, ze lijken wat op sequoia’s. Ik maak er maar een foto van. Na korte tijd bereiken we het Pinetum “Ter Borgh”. Bij de ingang van dit coniferenpark liggen foldertjes waarin beschreven staat dat dezelfde familie Everts in de jaren 1922-1930 is begonnen met het planten van allerlei soorten exotische bomen en coniferen. Na 80 jaar zijn dit al behoorlijke exemplaren geworden. Het foldertje beschrijft vooral de coniferentuin van het Pinetum, maar geeft ook goed aan waar de andere bomen op het landgoed zijn te vinden en hoe ze heten. We komen nog diverse mammoetbomen tegen en ik neem mij voor om thuis te kijken wat dat zijn. (Inderdaad is een mammoetboom de Nederlandse benaming van een reuzensequoia). En passant bekijken we ook nog even het Hunebed Terborgh en maken we enkele fotoshots. Hunebed D11 bestaat uit 10 zijstenen, twee sluitstenen en vier dekstenen. Er ontbreekt een deksteen. Er is nog een van de twee poortstenen aanwezig. Het is maar dat je het weet, een joekel dus.

We zijn nog steeds op het landgoed Terborgh als we het tijd vinden om te lunchen. We worden op onze wenken bediend met een op de zon gelegen bankje, met uitzicht over een groot heideveld met aan de rand ervan enkele grafheuvels. Even later duiken we een tunneltje in dat ons weer onder de N34 doorbrengt. Het pad blijft onverhard en loopt nu richting Gieten. Met een U-bocht loopt de route langs een langgerekte waterplas, het Zwanemeer, uitgegraven voor zandwinning. De natuur is er erg fraai en het is er stil, alleen wat wind en een stelletje dat er zit te vissen.

We lopen om Gieten heen. Na de straat met de vreemde naam “Spekstoep” gaat de weg flink omhoog. We lopen dan op de Hondsrugweg. Op het hoogste punt hebben we enerzijds, in oostelijke richting, een mooi uitzicht op het achterland van de Hunze, en anderzijds kijken we een beetje uit op Gieten zelf. Het laatste gedeelte loopt over het oude tracé van een voormalige spoorbaan van Assen naar Stadskanaal. Een lang stuk zonder uitzicht, want het pad ligt uitgediept en wordt aan weerszijden begrensd met een hoge wal, waar we niet overheen kunnen kijken. Na het passeren van een brug bereiken we Gasselte en daarmee ook de auto. De eerste etappe zit erop.