Westerborkpad
Etappe
7. Donderdag
4 juli 2019. Ermelo - Nunspeet. 29 km.
Zonnig
op wat sluierwolken na, 25 graden. Westen wind.
Om
half 10 zijn we weer terug in Ermelo. Het is een stralende dag en dat zal verder
ook zo blijven. Vanaf het station lopen we verder Ermelo in. Als we een zijweg
inslaan zien we tussen de bomen de grafstenen staan behorende bij een oude
Joodse begraafplaats. We kunnen echter de ingang niet vinden. Navraag bij enkele
gezellig koffiedrinkende dames leert ons dat we de ingang al zijn voorbij
gelopen. En inderdaad de ingang is smal en loopt schuin terug waardoor we hem
hebben gemist.
Al
na een paar kilometer bereiken we de buitenrand van Harderwijk. Op een rotonde
staat een merkwaardige markering, een grote aardbol met daarop een eend. Een
klein bordje geeft tekst en uitleg. De hoofdsponsor van de rotonde is het
bedrijf Tomassen DuckTo bv, een eenden slachterij. Aanvankelijk zien we veel
industrie en lopen we vlak langs het Sint Jansdal ziekenhuis. Bij de voormalige
Jan van Nassaukazerne staan we nog even stil. Na WOII was dit hèt
opleidingscentrum voor de infanterie. Een mooi monument herinnert hier nog aan.
Verder is alles omgebouwd tot appartementen.
Dan
bereiken we de voormalige vestingstad met zijn rijke historie. Het is geen grote
stad en de straten zijn vrij nauw te noemen. Mede hierdoor heeft Harderwijk een
knus oud centrum, dat nog niet door buitenlandse toeristen is ontdekt. We dwalen
wat door de stad en wijken daarbij regelmatig van de route af. Het Westerborkpad
loopt namelijk rechtstreeks naar de voormalige synagoge en daarna direct de stad
weer uit.
Wij kennen deze stad
helemaal niet en nemen rustig de tijd om hier en daar wat te bekijken. Er zijn
nog diverse al dan niet gereconstrueerde delen van de stadsmuur te vinden langs
de voormalige verdedigingswerken en de grotendeels nog aanwezige stadsgracht.
Enkele markeringen bij de restanten van de Smeepoort laten zien hoe hoog het
water wel niet gestaan heeft bij diverse watersnoodrampen. Dat is nu door de
afsluitdijk niet meer mogelijk. Op de Markt nemen we de lunch en genieten van
het mooie weer en de winkelende mensen. Om de feestvreugde te verhogen arriveert
al kletterend over de keien een witte koets getrokken door zwarte paarden, die
een bruispaar komt afleveren bij het voormalige stadshuis.
Na
deze ruime stop lopen we naar de synagoge die nu een winkeltje onder de pannen
huisvest. Op een plakkaat staan de 21 namen van de vermoordde medeburgers. Om
wat meer te zien van de haven stappen we over op het Zuiderzeepad, dat ons naar
een Middeleeuwse poort brengt die de toegang vormt vanaf de Zuiderzee naar de
binnenstad. De boulevard heeft zelfs allures van een Mediterrane badplaats.
Misschien komt het ook wel door de palmbomen die er in grote bakken zijn
neergezet. Aan de overkant van het water zien we de contouren van het
Dolfinarium. Nooit geweten dat dit zo dicht bij de oude stadcentrum is gelegen.
Iets verder staan we stil bij een monument voor de vele vaak jonge vissermannen
die het leven gelaten hebben in de onstuimige zeeën (1833-1966). Bij het zien
van de 40 namen valt het op dat de families Petersen en Foppen door de eeuwen
heen wel erg vaak werden getroffen.
Na het passeren van een
draaiende molen haken we weer in op het Westerborkpad. We verlaten Harderwijk
langs de spoorlijn via een kaarsrecht en oersaai fietspad. Maar goed, we moeten
van A naar B, het is niet anders. Via een hoge fiets/voetbrug gaan we in één
keer het spoor en de snelweg A28 over om daarmee in de bossen van het
Hulshorsterzand te komen. Eindelijk weer wat anders dan asfalt en bebouwing.
Nostalgische herinneringen uit de tijd dat ik hier mijn militaire vorming kreeg
met bivakken, droppings en schietoefeningen. Het is nog steeds militair terrein,
maar je mag er als wandelaar nu ook gewoon doorheen lopen. Trouwens geen soldaat
gezien of de camouflage heeft goed gewerkt.
Het laatste gedeelte gaat dwars door het mulle zand en dat bij een bijna weggevallen wind en 25 graden in de schaduw (die er niet is). Behoorlijk heftig allemaal. Bij de bosrand aangekomen zien we dat het zand in het noord-oostelijke deel hoog ligt opgestoven. Langzaam wandelt de zandverstuiving richting de snelweg. Om weer van de beproeving bij te komen pauzeren we even bij een verlaten kampeerterrein van de YMCA, waar enkele picknicktafels voor ons staan te wachten. Als we verder lopen dwarsen we een bruggetje dat ons natte voeten moet besparen. Door de grote droogte van zowel vorig jaar als dit jaar is er echter geen drup water te bekennen. Zorgelijk!
De laatste kilometers
gaan gelukkig ook over zandpaden door het bos, maar dan komt de spoorlijn weer
in beeld en lopen we over een schelpenpad tussen een langgerekt industrieterrein
en de spoorrails. Op het station van Nunspeet hoeven we niet lang te wachten op
de trein terug naar ’t Harde. Een mooie wandeldag.