Westerborkpad  

Etappe 7. Donderdag 4 juli 2019. Ermelo - Nunspeet. 29 km.

Zonnig op wat sluierwolken na, 25 graden. Westen wind.

Om half 10 zijn we weer terug in Ermelo. Het is een stralende dag en dat zal verder ook zo blijven. Vanaf het station lopen we verder Ermelo in. Als we een zijweg inslaan zien we tussen de bomen de grafstenen staan behorende bij een oude Joodse begraafplaats. We kunnen echter de ingang niet vinden. Navraag bij enkele gezellig koffiedrinkende dames leert ons dat we de ingang al zijn voorbij gelopen. En inderdaad de ingang is smal en loopt schuin terug waardoor we hem hebben gemist.

Al na een paar kilometer bereiken we de buitenrand van Harderwijk. Op een rotonde staat een merkwaardige markering, een grote aardbol met daarop een eend. Een klein bordje geeft tekst en uitleg. De hoofdsponsor van de rotonde is het bedrijf Tomassen DuckTo bv, een eenden slachterij. Aanvankelijk zien we veel industrie en lopen we vlak langs het Sint Jansdal ziekenhuis. Bij de voormalige Jan van Nassaukazerne staan we nog even stil. Na WOII was dit hèt opleidingscentrum voor de infanterie. Een mooi monument herinnert hier nog aan. Verder is alles omgebouwd tot appartementen.

Dan bereiken we de voormalige vestingstad met zijn rijke historie. Het is geen grote stad en de straten zijn vrij nauw te noemen. Mede hierdoor heeft Harderwijk een knus oud centrum, dat nog niet door buitenlandse toeristen is ontdekt. We dwalen wat door de stad en wijken daarbij regelmatig van de route af. Het Westerborkpad loopt namelijk rechtstreeks naar de voormalige synagoge en daarna direct de stad weer uit.

Wij kennen deze stad helemaal niet en nemen rustig de tijd om hier en daar wat te bekijken. Er zijn nog diverse al dan niet gereconstrueerde delen van de stadsmuur te vinden langs de voormalige verdedigingswerken en de grotendeels nog aanwezige stadsgracht. Enkele markeringen bij de restanten van de Smeepoort laten zien hoe hoog het water wel niet gestaan heeft bij diverse watersnoodrampen. Dat is nu door de afsluitdijk niet meer mogelijk. Op de Markt nemen we de lunch en genieten van het mooie weer en de winkelende mensen. Om de feestvreugde te verhogen arriveert al kletterend over de keien een witte koets getrokken door zwarte paarden, die een bruispaar komt afleveren bij het voormalige stadshuis.

Na deze ruime stop lopen we naar de synagoge die nu een winkeltje onder de pannen huisvest. Op een plakkaat staan de 21 namen van de vermoordde medeburgers. Om wat meer te zien van de haven stappen we over op het Zuiderzeepad, dat ons naar een Middeleeuwse poort brengt die de toegang vormt vanaf de Zuiderzee naar de binnenstad. De boulevard heeft zelfs allures van een Mediterrane badplaats. Misschien komt het ook wel door de palmbomen die er in grote bakken zijn neergezet. Aan de overkant van het water zien we de contouren van het Dolfinarium. Nooit geweten dat dit zo dicht bij de oude stadcentrum is gelegen. Iets verder staan we stil bij een monument voor de vele vaak jonge vissermannen die het leven gelaten hebben in de onstuimige zeeën (1833-1966). Bij het zien van de 40 namen valt het op dat de families Petersen en Foppen door de eeuwen heen wel erg vaak werden getroffen.  

Na het passeren van een draaiende molen haken we weer in op het Westerborkpad. We verlaten Harderwijk langs de spoorlijn via een kaarsrecht en oersaai fietspad. Maar goed, we moeten van A naar B, het is niet anders. Via een hoge fiets/voetbrug gaan we in één keer het spoor en de snelweg A28 over om daarmee in de bossen van het Hulshorsterzand te komen. Eindelijk weer wat anders dan asfalt en bebouwing. Nostalgische herinneringen uit de tijd dat ik hier mijn militaire vorming kreeg met bivakken, droppings en schietoefeningen. Het is nog steeds militair terrein, maar je mag er als wandelaar nu ook gewoon doorheen lopen. Trouwens geen soldaat gezien of de camouflage heeft goed gewerkt.

Het laatste gedeelte gaat dwars door het mulle zand en dat bij een bijna weggevallen wind en 25 graden in de schaduw (die er niet is). Behoorlijk heftig allemaal. Bij de bosrand aangekomen zien we dat het zand in het noord-oostelijke deel hoog ligt opgestoven. Langzaam wandelt de zandverstuiving richting de snelweg. Om weer van de beproeving bij te komen pauzeren we even bij een verlaten kampeerterrein van de YMCA, waar enkele picknicktafels voor ons staan te wachten. Als we verder lopen dwarsen we een bruggetje dat ons natte voeten moet besparen. Door de grote droogte van zowel vorig jaar als dit jaar is er echter geen drup water te bekennen. Zorgelijk!

De laatste kilometers gaan gelukkig ook over zandpaden door het bos, maar dan komt de spoorlijn weer in beeld en lopen we over een schelpenpad tussen een langgerekt industrieterrein en de spoorrails. Op het station van Nunspeet hoeven we niet lang te wachten op de trein terug naar ’t Harde. Een mooie wandeldag.