Westerborkpad  

Etappe 6. Woensdag 3 juli 2019. Nijkerk - Ermelo. 25 km.

Wolkenvelden, maar ook zon, 20 graden. Noorden wind.

We zijn neergestreken op een camping vlakbij ’t Harde. Van hier uit fietsen we in 20 minuten naar het station. Omstreeks half tien aanvaarden we de wandeling vanaf station Nijkerk. We steken rechtover en lopen langs het van Reenenpark met een boog om het centrum. Daarbij passeren we het joodse monument dat is opgericht voor de 48 vermoorde Joodse inwoners van Nijkerk. Slechts 13 overleefden de oorlog door onderduiken of terugkomst uit de concentratiekampen. Op de thorarollen staan de namen van de slachtoffers te lezen. De zes driehoeken vormen samen een davidster. De blauw-witte kleuren staan voor de Israëlische vlag en in combinatie met rood ook de Nederlandse vlag. Het weglekkende cement symboliseert het immense verdriet dat het Joodse volk is aangedaan. Er zijn 3 tranen van glas. In één van hen zit de sleutel van de oude inmiddels afgebroken synagoge van Nijkerk. De middelste traan is leeg, wat de leegte symboliseert na het afvoeren van de Joodse gemeenschap. In de laatste traan zit een kleinere sleutel, die toegang geeft naar een betere wereld.

We verlaten Nijkerk langs een parkje over een klinkerpad met de naam Havenlijn. Tot 1972 heeft hier een spoorweg gelegen richting de haven van Nijkerk. We lopen door tot we weer bij de spoorlijn Amersfoort-Zwolle zijn. Het landschap is gevarieerd, van akkers en velden tot diverse soorten bosschages. Veel akkers hebben hier een rand met weidebloemen. Op een bord staat wie hier allemaal aan meebetaald hebben. Naast regionale overheden zijn dat ook b.v. de afdeling Gelderse Vallei van het LTO-Noord en een loon- en grondwerkbedrijf. Boerderijen en villa’s wisselen elkaar af en menigmaal vragen we ons zelf af waarom wij hier niet wonen.

Met een beetje zon en een zwoele wind is het heerlijk lopen. Voor we het weten zijn we al weer in Putten. Via een woonwijk komen we uit op het herdenkingsmonument ter nagedachtenis aan de razzia op 2 oktober 1944 door de Duitse bezetter. Met het Veluwe Zwerfpad zijn we hier ook langs gekomen. In dit verslag staat meer over de razzia geschreven.  

Het is inmiddels lunchtijd en we laten ons verwennen bij een bakker een honderd meter richting het centrum van Putten. Na de uitgebreide lunch gaan we weer vol energie op pad. Via het noordwesten lopen we het dorp weer uit en steken de spoorlijn over.

Na een paar honderd meter komen we uit bij kasteel De Vanenburg. Hier bevond zich in WOII een werkkamp voor Joden, zoals er aanvankelijk zoveel waren in bezet Nederland. In het kasteel zelf waren 200 bedden geplaatst voor de Joodse arbeiders. Na de afvoer van alle mannen op 2 oktober 1942 naar Westerbork werd het kamp gesloten. Er is niemand levend teruggekomen, zodat er nauwelijks een beeld valt te vormen van dit werkkamp. Ter nagedachtenis staat er een monument, Sarah geheten. Het stelt een anderhalve meter hoog rechtopstaand stuk prikkeldraad voor, waaruit op het uiteinde 2 fel groene jonge blaadjes zijn ontsproten. Hoe groot ook de ellende is, er is altijd weer hoop op een nieuw begin.

Wat nu resteert is een prachtig kasteel met een erg fraai verzorgd tuinencomplex. Zeker vanaf de straat gezien een juweeltje. Als we de spoorlijn weer oversteken, lopen we te ver door en moeten via een niet gepland weggetje teruglopen. Daar hebben we een bijzonder ontmoeting met een man met een wel heel aparte hobby. In zijn tuin heeft hij een dubbele spoorbaan gebouwd voor wat grotere treinmodellen. Alles op ongeveer 1 meter hoogte, zodat hij niet zo hoeft te bukken. Blijkbaar houdt deze hobby een mens jong, want de 80 jaren zouden we hem absoluut niet gegeven hebben. In zijn schuur staan nog veel meer modellen en alles werkt via een afstandsbediening. Zelfs de geluiden van de locomotieven zijn levensecht. Een wat uit de hand gelopen hobby dus, maar wel heel leuk om te zien. We willen weer verder en moeten ons echt losrukken van deze superenthousiaste man.  

We lopen langs de Groevenbeekse heide richting Ermelo. We zien hier aan de rand van de Veluwe dat er nog veel goede heide staat. Waarschijnlijk komt dat omdat deze gronden wat lager liggen en niet zo snel uitdrogen. Aan met name coniferen zien we wel dat de zomer van vorig jaar er wel flink ingehakt heeft. De buxushagen zijn hier nog redelijk intact. Voor de vele landhuizen en villa’s met in model geknipte buxusmotieven zou dit ook een ramp zijn. Wat we wel veel tegenkomen zijn waarschuwingen voor de eikenprocessierups. Waarschuwingen met linten rond de eikenbomen of met plakkaten. Tja, wat moet je daar mee? We hebben er in ieder geval tot nu toe geen last van. Dat het een nieuw fenomeen is laat de spellingscontrole ook wel zien, die weet daar geen raad mee.

In Ermelo lopen we door naar het station, waar we direct in de trein terug naar ’t Harde kunnen stappen. Soms zit het mee.