Etappe 14: Kilder - Millingen a/d Rijn (25 km).  

Donderdag  8 juni 2006.  

Het strak gemaaide gras bleek toch wel een erg hobbelige ondergrond te hebben. We hebben daardoor niet echt goed geslapen. Bovendien zitten we met tientallen medepassagiers in de vorm van een kudde mieren. Het duurt even voor de meeste onvrijwillig de rugzak hebben verlaten. 

Tegen negen uur lopen we de mini-camping af om direct met een flinke klim te beginnen. We gaan in 1 ruk door naar 86.2 meter.

Tot aan Hoch-Elten gaat het 10 km lang steeds maar op en neer. Hoch-Elten, een op 77 meter hoogte gelegen Duitse enclave in Nederland. Van 1945 tot 1963 Nederlands grondgebied geweest, maar helaas weer terug gegeven aan de voormalige bezetters. Na een zeer fraai uitzicht over het Rijndal lopen we via steile paadjes naar beneden richting Spijk. We verheugen ons op een lekkere bak koffie, maar helaas is het enige restaurant op donderdag gesloten. 

Onze mentale weerstand begint duidelijk te groeien. In zulke situaties zijn we natuurlijk wel teleurgesteld, maar de stemming lijdt er niet meer onder. We stappen over de dijk en rusten even uit in de zon. Wij hebben altijd geleerd dat de Rijn bij Lobith Nederland binnen komt, maar die fabel wordt vandaag bij Spijk doorgeprikt. Diverse boten glijden voor ons voorbij en wat schertst onze verbazing als de eerste de beste boot de Slot Loevenstein is, een gas-tanker van de GEVO-vloot, collega’s van Roel dus.

Tijdens onze verdere wandeling richting Tolkamer begint het al aardig warm te worden in de volle zon boven op de dijk zonder een zuchtje wind. Voorproefje voor de vierdaagse van Nijmegen?

Verkoelende schaduw onder een stel grote beukenbomen samen met een verse bak koffie en zelfgemaakte Apfelstrüdel met slagroom zorgen ervoor dat we er weer even tegen kunnen. Na Tolkamer slenteren we naar de pont over de Rijn bij Millingen. 

 
 

We maken geen haast want er komen al een hele tijd fietsers aan, dus de pont zal wel al weer retour zijn naar de overkant. Volgens het boekje gaat de pont 1 maal per uur. Maar tot onze verrassing ligt de boot er nog en vaart onmiddellijk weg zodra wij er op stappen. Toeval, zei de schipper. Bestaat toeval? 

In Millingen kunnen we de mini-camping niet vinden die door de vorige campingeigenaresse werd aanbevolen. 

Zelfs de lokale inboorlingen kunnen ons niet helpen. We belanden even buiten het dorp op de manege camping “de Rijnhof”. We eten wat we onderweg hebben aangeschaft: chicken tonight met caramelvla, niet verkeerd toch? Het is vandaag zo’n 25 graden geweest en het koelt ook maar nauwelijks af, dus tot de zonsondergang genieten we van een zwoele zomeravond. We schrijven, lezen en mijmeren wat onder het genot van een flesje rode wijn.