Moselsteig  

Etappe 14: Reil - Bullay. Inclusief aanloop routes ongeveer 20.6 km (260.1 km).
Dinsdag 17 september. Hoogteverschil: klimmen en dalen ± 310 meter.
Weer: Aanvankelijk wolkenvelden, later zonnig, 20 graden. Matige wind uit het noorden. Het station

Om 8.11 staan we weer op het station van Klotten. Veel spoorwegprojecten in de omgeving van de Eifel en de Moezel ontstonden in de 19e eeuw uit militair strategisch oogpunt. Met deze spoorwegen konden Duitse troepen snel verplaatst worden. De Pruisische Staat besloot een spoorverbinding aan te leggen tussen Berlijn en Metz, wat toen nog Duits was. Direct na de Frans-Duitse oorlog (1870-1871) werd in 1872 het plan gemaakt om de bestaande lijn te verlengen van Koblenz naar Trier. In 1880 was de beoogde verbinding tussen Berlijn en Metz over Koblenz en Trier gereed. Als iemand 's morgens vroeg om 5.25 uur in Berlijn instapte, was die persoon om 23.45 uur in Metz. Voor die tijd ongekend snel. De route kent veel constructiewerken als bruggen, viaducten en tunnels. De langste tunnel die we zelf rijden is de "Kaizer Wilhelm Tunnels" tussen Bullay en de Reilerhals (4205 meter). Vanwege het militaire belang werd de spoorlijn de "Kanonenbahn" genoemd. De aftakking naar Traben-Trarbach is later tot stand gekomen.

Onze boemel arriveert 40 minuten later in Reil, waar we aanvangen met de 14e etappe. De Moselsteig vertrekt uit het dorp via een klein kapelletje met op een heuveltje een fraai beeld uit 1750. We lopen aanvankelijk verder over een soort graad met dieptes aan 2 kanten, de Reiler Hals. Bij een grote schuilhut en een flink aantal banken, stoppen we even voor het uitzicht en de warmte van de zon, die inmiddels door de wolkenvelden heen gebroken is. We kijken uit op de Moezel en zien naast Reil, waar we net vandaan komen, ook de hele route richting Zell. Het dorp zelf ligt nog verborgen achter een bergkam.

We lopen verder over lange brede, vrijwel horizontaal verlopende bospaden. Bij de Leofelsen splits het pad. We kunnen vanaf hier een zijsprong maken naar de Burg Arras. Dat is een behoorlijk eind van de route, dus daar zien we maar van af. We kijken links en rechts naar de Felsen waarover gesproken worden, maar we zien zelfs geen grote steen. Bestaan de Leofelsen wel? Het internet laat een uitzichtpunt zien bij een rotsachtig plateau maar dat hebben we dus niet kunnen vinden.

Alles wordt even later gecompenseerd door een enorme metalen uitzichttoren boven op de Prinzenkopf. Het uitzicht is 360 graden en bijzonder fraai. Terugkijkend zien we ook goed het viaduct van de voormalige Kanonenbahn, waar op dat moment net een goederentrein over heen rijdt. Vlak voor we de toren passeren komen we nog langs een oorlogsmonument, waar enkele tientallen Duitse soldaten en burgers uit WOI en WOII in alle rust liggen begraven. Het gaat o.a. om soldaten die hier aan de Moezel geprobeerd hebben om een overmacht aan Amerikanen tegen te houden die over de Moezel wilde komen. 

Een paar honderd meter na de toren bereiken we een enorm complex met witte gebouwen met in het midden een kerk. Het gaat om het voormalige klooster Marienburg, dat nu eigendom is van het bisdom Trier en als jongerenonderwijs/internaat wordt gebruikt.

Na het klooster dalen we eerst geleidelijk af om daarna weer flink te stijgen naar de Zeller Hamm. Hier nemen we de lunch op een bankje met een grandioos uitzicht over het dorp Briedel aan de overkant van de rivier. Twee honderd meter recht onder ons brengt een pontje fietsers en wandelaars heen en weer. We zien alleen de bewegingen, de geluiden ontbreken.

Door uitgestrekte wijngaarden bereiken we het stadsdeel Kaimt van Zell, waar we met een voetgangersbrug over de Moezel lopen. Het is een drukte van belang in het pittoreske stadje, gelegen aan een van de mooiste meanders van de Moezel, de Zeller Hamm. Er ligt een groot riviercruiseschip en langs de oever van de rivier staan tientallen auto's geparkeerd. De boulevard is gezellig vol met dagjesmensen en andere toeristen. We vinden in een van de straatjes een terras voor een kop koffie.

Zell staat bekend om zijn excellente wijngaarden met bovenaan de naam "Schwartze Katz", waarvoor midden in het centrum op het marktplein zelfs een monument is opgericht. De sage van de zwarte kat vertelt dat een zwarte kat blazend op één van drie wijnvaten sprong, toen wijnkooplieden uit Aken een keuze moesten maken uit een vat. Uiteindelijke kozen de kooplieden voor het vat dat de zwarte kat verdedigde. En dat bleek geen verkeerde keuze.

Met alle proeflokalen die hier zijn zou je in een paar uur compleet dronken kunnen worden, maar daar kunnen we helaas niet aan mee doen. Wat we al verwacht hadden komt uit, zodra we meer dan 2 straten van de Moezel zijn verwijderd zien we haast niemand meer. Dat is jammer voor al die toeristen want ze missen daardoor wel een deel van de oude stadsmuur en 2 prachtige torens, de ronde kruidtoren met een Romaans helmdak en de vierkante Balduintoren. Beiden onderdeel van de historische stadsmuur.

Het pad gaat achter Zell omhoog tussen de wijngaarden. Weer zo'n bordje waar je niets mee kunt. Allerlei waarschuwingen die de mensen moeten ontmoedigen om door te gaan. We gaan de uitdaging toch aan en komen levend bij de derde toren, de in 1906 gebouwde Collisturm. Niet zo oud dus, maar wel een markant gebouw. We nemen er de lunch op een picknickbank.

We lopen vandaag door naar Bullay, om morgen weer extra door te lopen naar Ediger/Eller. Op deze manier maken we van 3 etappes 2. Voor het eerst sinds we de Moselsteig lopen zien we mensen bezig met de druivenoogst. Alles wordt met de hand geplukt om daarna met manden in grote bakken van een gereedstaande trekker te deponeren. We zakken nu wat af en vinden een zuweg naar het station van Bullay. Met de navigatie in de hand vinden we het station op het nippertje. Jammer dan weer dat we 20 minuten op de trein moeten wachten wegens vertragingen.