Dag 35: 3 juni, Amance-Vic sur Seille (30 km).

Het is een doodstille nacht geweest. Dit keer slapen we onbezorgd en worden wakker van een zon die op de tent brandt.

We kunnen de tent helemaal droog inpakken! De enthousiaste Fransman biedt ons van alles aan, maar we nemen genoegen met extra veel water. We willen zijn gastvrijheid niet misbruiken. Later vragen we ons zelf af of we hem daardoor niet beledigd hebben, maar hij maakte niet de indruk. Het afscheid is hartelijk, het gesprek is gaandeweg van het Frans in het Engels overgegaan. We beloven hem dat als we over een aantal dagen in de Vogezen zijn we zullen zwaaien. 

We willen ook wel snel weg want er staat een lange etappe gepland. Lotharingen is hier op zijn best. Een licht glooiende landschap met veel vergezichten, hier en daar een boerderij en enkele verspreid liggende dorpjes. Het pad slingert door dit alles heen. Soms is het gras zo hoog dat we er haast niet overheen kunnen kijken. We doen het rustig aan want ook vandaag is het warm. In Brin-sur-Seille kopen we weer 2 stokbroden en lopen we nog iets terug om op een terras van een dartcafé een café au lait te nemen. 

Vanaf Grémecey lopen we door bossen tot aan Salonnes. Dit stuk is vergeven van de motorcross paden en ook een groot deel van de GR wordt hiervoor gebruikt. Sommige paden zijn hierdoor vrijwel niet meer te begaan. Meestal kan er nog wel omheen gelopen worden, maar op een gegeven moment wil ook dat niet meer. Het is zo glad dat ik zelfs mijn fototoestel niet durf te pakken om dit te vereeuwigen, geloof mij maar dat het erg zwaar was en dat met een rugzak van 18 kg!

Om 17.30 uur zijn we in Vic-sur-Seille ons einddoel van vandaag. De camping is niet zo heel erg groot, wel zijn er veel dagjesmensen die zich vermaken bij de aangrenzende visvijvers en de midgetgolfbaan. Het is vandaag zondag en ook nog eens mooi weer dus gezellig druk. Na 30 km hebben we wel een pilsje verdient en meewarig kijken we naar een klein familiedrama dat zich voor onze neus voltrekt. Op het moment dat een gezin de auto in wil stappen valt een bal in het water. 

Nu moeten ze wachten tot de weinige wind die er staat de bal naar de overkant van de vijver heeft geblazen. De vader schreeuwt woest tegen de kinderen. De kinderen barsten in huilen uit. Waar je je al niet druk om kunt maken. Het schouwspel duurt maar liefst een half uur. 

Onderweg hebben we in het dorp een leuke Auberge gezien en daar willen we gaan eten. Dicht? Hij was toch open toen we er vanmiddag langs liepen? Bij navraag blijkt dat de fransen op zondag vaak tussen de middag dineren in tegenstelling tot doordeweekse dagen. De meeste restaurants zijn daarom juist op zondagavond gesloten, weer wat geleerd. Er blijkt in Vic toch nog een restaurant te zijn en wat voor een! We komen binnen in een grote steriele wit betegelde eetzaal. Het is als eten in een badkamer. Het eten wordt zo snel opgediend dat we de indruk hebben dat het al een tijdje klaar gestaan moet hebben en daar smaakt het ook naar. Alleen de wijn is voortreffelijk. Daar zullen we goed op slapen.