Etappe 3: Exloo - Emmen (20 km).  

Zondag 31 januari 2012

Het is inmiddels eind januari, de winter heeft het tot nu af laten weten. Toch is het flink koud met een stevige wind en een temperatuur iets onder nul als we besluiten om weer een etappe te lopen. We herhalen de truc met de auto’s, eentje op het station van Emmen en een in de dorpstraat van Exloo. Dik ingepakt verlaten we Exloo in zuidelijke richting. Een kudde schapen staat en ligt gezellig bij elkaar, met zo’n dikke vacht hoef je er geen medelijden mee te hebben. Vrij snel zijn we bij het Molenveld, een grote heidevlakte. We halen net geen natte voeten als enorme waterplassen ons dwingen om omtrekkende bewegingen door de zompige heide te maken. Er is de laatste maanden ook zo veel regen gevallen dat de grond volkomen verzadigd is. We zien veel uitnodigende bankjes, maar de koude wind ontneemt elke behoefte om waar dan ook te gaan zitten.

In de bossen van het Odoorner Zand wisselen bos en heide elkaar af, terwijl we soms heuveltje op- en dan weer aflopen. Een Drents keienpad en hoekmarkeringen van bospercelen laten ons weer weten dat we door produktiebossen van Staatsbosbeheer lopen. Na het Zuiderveld komt het Noorderveld. Een omgekeerde volgorde zou je zeggen want we lopen in zuidwaartse richting. Het boekje geeft de oplossing. Het is maar van welke kant je het bekijkt (vanuit Exloo of vanuit Valthe).

We hebben ons ingesteld op een wandeling zonder een kop koffie, want het boekje rept er niet over. Tot onze grote verbazing is er in Valthe wel horeca en nog open ook! Het duurt dan ook niet lang of we zitten achter een lekkere bak warme koffie terwijl de open haard voor ons wordt opgestookt. Een tweede bakje slaan we af, anders komen we helemaal niet weer weg. Met enige tegenzin verlaten we restaurant de Gaffel om even later het Valtherbos in te duiken.

Natuurlijk moeten we even op bezoek bij de Valther Tweeling, een dubbel hunebed (D36-37). Een stukje verder staan we stil bij een gedenksteen, met daarachter het indrukwekkende verhaal van de kippenboer Albertus Zefat. Belangeloos verstopte Zefat Joodse onderduikers in gecamoufleerde holen in het Drentse bos, om er uiteindelijk zelf het leven bij te laten. Spreken is zilver, maar zwijgen betekende destijds de dood. De onderkomens zijn door vrijwilligers samen met Staatsbosbeheer als eerbetoon gerestaureerd.

De rest van de wandeling loopt helemaal door het bos. We passeren een groot aantal grafheuvels en op een open stuk heide staan maar liefst 3 hunebedden, waarvan eentje bestaat uit enorme keien. Bij een bevroren vennetje lopen we eerst een stukje verkeerd, maar dat hebben we gelukkig snel door. Het laatste gedeelte van het pad richting het station van Emmen gaat gelijk op met het Naoberpad. Vanuit het bos zijn we via een paar straatjes al snel weer bij de auto.